Yapısalcılık-sonrası denilen dönem içinde ortaya çıkmış ve kendisini en temelde yapısalcılığı sorunsallaştırmakla temellendirmiş olan düşünce biçimi. Yapısalcılığın kendi mantıksal sonuçlarına doğru geliştilmesinin bir ürünü olarak ortaya çıkmıştır.

Felsefi konum

Postyapısalcılıkta Fenomenoloji'nin ya da Varoluşçu felsefe'nin ya da Analitik okul'un etkilerini ve iç-tartışmalarını görmek mümkündür. Buna rağmen bu teorik eğilimi yapısalcılık sonrası olarak görüp adlandırmanın sebebi, temelde bu alandaki düşüncelerin esas olarak yapısalcılıgın açtığı alan içinde oluşmuş olması dolayısıyladır. Disiplinler boyutunda ise birçok disiplin buraya akmaktadir: Dilbilim, Antropoloji, Psikanaliz, Sosyoloji özellikle belirtilebilir. Yapısalcılığın oldugu gibi, bu akımın da kaynağı Fransa'daki çalışmalardır asıl ve öncelikli olarak. Ve yine yapısalcılığın doğuşunda Dil sorununun oynadığı rol gibi, postyapısalcılığın köken tartışmasında da dil meselesi, yani Dil'in yapısı sorunu vardır. Ancak, bir akım demekle birlikte, postyapısalcılığın belirli bir anlamda indirgenebileceği belirli bir yorumu ya da konumunun olmadığı da belirtilmelidir.

Postyapısalcı felsefeciler

Genel olarak Roland Barthes, Jacques Lacan, Jean-François Lyotard, Michel Foucault, Jacques Derrida, Jean Baudrillard, Julia Kristeva, Gilles Deleuze, Félix Guattari gibi isimlerle fark kuramsal kollardan ve disiplinlerden gelerek oluşturulmus olan ve modernizm'in temellerini ve geleneksel felsefeden devraldığı felsefi öncüllerini geçersizleştirerek yeniden değerlendirmeye alan felsefe akımı. Postmodern felsefe'nin başlıca ve etkin kuramsal örneklerinden biridir. Başka bir adlandırmayla yapısalcılık-sonrası-teori olarak da ifade edilir. Hemen hemen bütün düşünce alanlarını ve disiplinleri etkilemiş ve artık onlarsız olamayacak birçok kavram ve kategorileri teorik alana katmıştır.