Cuma, Cumartesi, Pazar,
Bugünü bekledik çocuklar,
Sevgiden, umuttan kaleler kurduk
Yine yeni bir masalda buluştuk.
Gözlerinizde pırıl pırıl heyecan,
Kelebek Ayşemiz, hemen gelsin o zaman.
Kelebek Ayşe, -bütün çocuklar gibi- çok güzel, çok sevimli bir çocukmuş. Güzel yüzünde siyah gözleri ışıl ışıl
yanarmış. O, en çok kelebekleri severmiş. Kelebeklerin narin kanatları, renkleri, desenleri çok hoşuna gidermiş.
Okulda öğretmen ne olmak istediklerini sorunca, her seferinde “Kelebek olmak istiyorum” dermiş. Kelebek olma
hayali, küçük kalbini çok heyecanlandırırmış.
Keyifli olduğu zamanlar, oyuncakçıdan aldığı kelebek kanatlarını takar; kelebek olmanın mutluluğunu yaşarmış.
Çizdiği kelebek resimlerini rengarenk boyar, onlarla dostluk kurarmış. Sonra “Haydi uçalım arkadaşlar”
dermiş. Annesi ve kardeşi Asaf, onun kelebek oyununu keyifle izlerlermiş.
Kelebek Ayşe, uçarmış, uçarmış, uçarmış. Daldan dala, çiçekten çiçeğe konarmış. Kelebek avcılarından
kaçarmış. Acıkınca yaprak yiyemezmiş tabi ki! Annesinin pişirdiği nefis yemeklerden yer, çorbalardan içermiş.
Yaprak yiyen arkadaşlarını şaşkınlıkla izlermiş. Yorulunca mışıl mışıl uykuya dalarmış. Rüyalarında yine hep
kelebek olurmuş.
Günlerden bir gün Kelebek Ayşe yine kanatlarını takmış, uçuyormuş. Bir ses duymuş:

-Merhaba tatlı kız. Adım İpekkanat. Bugün yine çok keyifli görünüyorsun.
Kelebek Ayşe sesin geldiği tarafa bakmış. Karşısında çok güzel, gerçek bir kelebek görünce daha da
heyecanlanmış:

- Merhaba, İpekkanat. Benimle konuşmana çok sevindim doğrusu.
- Kelebekleri çok seviyor olmalısın.
- Hem de çok! Bak benim de kanatlarım var. En çok kelebek olmayı istiyorum.
- Sana bir sır vereyim mi küçük kız?
- Sahi mi? Kelebeklerin de sırları var mıdır?
- Olmaz mı? O güzel kanatlarımızda bir çok sır taşırız.
- Bana vereceğin sır hangisi o zaman?

İpekkanat, kanatlarını çırparak cevap vermiş:
- Biz de siz çocukları çok seviyoruz. Ama o kadar kısa yaşıyoruz ki biliyor musun? Bazı arkadaşlarımız bir gün,
bazılarımız bir hafta, en fazla bir, bilmedin iki ay.
- Gerçekten mi?
- Evet! Allah bizi de bu şekilde yaratmış. Biz de bazen siz çocuklara hevesleniyoruz.
Kelebek Ayşe, İpekkanat’ın bu sözlerine çok gülmüş:
- Ne yani siz de çocuk olmaya mı özeniyorsunuz?
Gülme sırası, İpekkanattaymış. Başını sallayarak, güzel kanatlarını çırpa çırpa gülmüş. Sonra:
- Allah hepimizi çok güzel yaratmış. O şüphesiz her şeyin en iyisini bilir. Önemli olan her zaman dost kalmamız.
- Haklısın, demiş Kelebek Ayşe. Ama ben kelebek oyunumdan vazgeçemem. Yine kanatlarımı takar uçarım,
çiçeklere konar, doya doya koklarım. Avcılardan kaçarım.
- Harikasın kelebek kız. Oyunlarına tabi ki devam etmelisin. Bu oyunların bizim de çok hoşumuza gidiyor.
Kelebek toplantılarında senin adını her zaman anıyoruz.
Kelebek Ayşe ile İpekkanat uzun uzun konuşmuşlar. Dostluklarını pekiştirmişler. Çocuklar, büyünce kelebek
olamasa da kelebeklerle dost kalabilirlermiş. Daha temiz daha güzel, bol çiçekli, bol kelebekli bir çevre için
herkesin yapabileceği işler varmış. Masal biterken kelebekler; kelebeksever bütün çocukların ellerine, yüzlerine,
defterlerine kanatlarının renklerinden sürmüşler. Çocuklar bu sürprize çok sevinmişler.